Waardevol coconnetje
Soms heb je van die momenten binnen je relatie of een vriendschap waarop je je na afloop voelt alsof je in een coconnetje zit (goede uitspraak S.!), alsof je een beschermlaagje om je heen hebt. Dan besef je, nog meer dan anders, hoe waardevol je relatie of die vriendschap eigenlijk is. Natuurlijk weet je dit meestal wel, maar ik doel op van die "pling-momenten". Van die momenten waarop er in tekenfilms zo'n lampje verschijnt boven een hoofd als er iets ineens volledig door dringt. Gisteravond mocht ik een van die momenten beleven.
Mijn vrije dag (ja, die zelfde dag als waarop de question "to bril or not to bril?" was) eindigde bij vrienden thuis. Onverwacht kon ik aanschuiven voor 2 overheerlijke pannekoeken met kaas. Zo had de jongste dochter daar nog even mijn volledige aandacht, voor haar moeder en oudere zus thuis zouden komen. Geweldig vindt ze dat meestal en zo ook nu. Eigenlijk werd het gezin in haar ogen net iets te snel compleet en wist ze haar tijd met mij wat te rekken door eerst in de voortuin nog even door de sproeier te rennen, waar ik dan bij "moest" zitten en vervolgens mij te chatteren om mee te gaan naar boven om haar naar bed te brengen. Dit laatste gaat bij haar eigenlijk altijd gepaard met een massage terwijl zij mij een verhaal voor leest. (klinkt verwend en dat is het misschien ook wel, maar het blijkt voor deze kleine meid de beste oplossing om rustig te kunnen slapen)
Dat is op zich al bijzonder en altijd een moment waarop je echt contact met haar maakt en hoort en voelt hoe haar dag is geweest. Nu maakten we er een extra lange happening van, we rekten het uit zo lang we konden (het was toch te warm om al te kunnen slapen), en dat was natuurlijk helemaal geweldig. Ze voelt zich dan heel speciaal en dat is ze uiteraard ook. Dit was waarschijnlijk het moment waarop zij het gevoel had in een coconnetje te zitten en dat verdient ieder kind toch eigenlijk met regelmaat, dat gevoel. Vervolgens uiteraard even een kort gesprekje met de oudste dochter, alvorens de vriendschap met "moeders" aan de beurt was. (PS de vader van het gezin was inmiddels de deur uit. Die dacht waarschijnlijk: "Laat de dames maar een avondje keuvelen.")
Het is alweer een aantal jaren geleden dat ik er achter kwam dat ik kon magnetiseren. Niet bijzonders, want dat kan iedereen, maar ik merkte ook dat ik het mooi vond om het in te kunnen zetten wanneer vrienden pijn/verdriet/angst/stress/whatever hadden. Het kost geen enkele moeite. Het helpt de ander verder of, indien nodig, even pas op de plaats te maken. Het is een dankbaar en zeer speciaal fenomeen. Hoe dan ook, gisteren mocht ik deze vriendin van een "behandelingetje" voorzien en binnen 5 minuten was ze voor de eerste keer vertrokken. Bij het omdraaien op d'r zij (ipv d'r buik - het was haar feestje) was de volledige ontspanning -lees: slaap- er vrijwel gelijk. Hoe dankbaar is dat?! Geweldig toch?
Naderhand komt dan meestal het gesprek goed op gang en kan het over van alles gaan. Zo ook nu en het was 23:45 voor we het door hadden. Oeps, dat was niet geheel de bedoeling, maar vooruit dan maar weer. Het was het alleszins waard, want bij vertrek (of eigenlijk daarvoor al, maar ik hield het gewoon lekker lang vast, zo lang mogelijk) was er dat gevoel van dat oh zo waardevolle coconnetje.