Huisje, boompje, beestje...

19-10-2013 08:10

Huisje: check. We wonen er inmiddels ruim een jaar en het is een heerlijk huisje. Boompje (nou ja, struikje): check. Er staat er nu eentje in de voortuin, maar er is een tijdje geleden een andere uitgezocht. Micha hoeft alleen nog maar even met zijn moeder af te spreken wanneer deze opgehaald moet worden en gepoot. Trouwens, daar moet ie niet te lang mee wachten, want dan gaat het weer vriezen en kunnen we 'm nog niet poten. Beestje: dubbel check! 2 katten lijkt me voldoende. Een schuchtere lapjeskat die ik gekscherend nog wel eens Garfield noem vanwege haar formaat. Inmiddels neemt het gewicht wel wat af, omdat ze tegenwoordig ook buiten komt en dus wat meer beweging krijgt. En een eigenwijze zwarte kater met witte pootjes en een witte kin.

Compleet zou je denken? Nee niet helemaal, want de volgende stap is natuurlijk een kindje... Ik zeg "natuurlijk", maar zo natuurlijk is het natuurlijk niet. Niet iedereen wil kinderen. Er zijn daarnaast ook voldoende stellen die niet zo gemakkelijk of zelfs helemaal niet zwanger kunnen raken. En ook als je wel zwanger wordt is het nog niet zo vanzelfsprekend dat alles maar goed gaat en je een gezond kindje op de wereld mag zetten. Zo blijkt bijvoorbeeld ook wel uit mijn blog van 02-08-2013. Emoties in alle toonaarden schoten dan ook door mij heen toen ik op donderdag 15 augustus een positieve zwangerschapstest in mijn handen had. Ongeloof, grote blijdschap, toch ook wel een beetje angst en zo kan ik nog wel even door gaan. Maar het stond er toch echt, dat 2e streepje. Kortom: Ik ben zwanger, oh my god (veel gebruikte woorden die dag) ik ben gewoon echt zwanger! Wij worden gewoon ouders als alles goed gaat! En nu? Nou, in de bijsluiter van de test staat dat de huisarts gebeld moet worden en in dit tijdperk ga je op het internet zoeken naar wat je moet en vooral wat je niet moet doen nu je zwanger bent.

En dan breekt er een tijd aan waarin je het nog zoveel mogelijk geheim houdt, terwijl je beiden gewoon zo ongelooflijk blij bent. Dat is toch een vreemde gewaarwording en zowel Micha als ik bleken daar niet heel goed in te zijn. In no-time waren er al een paar mensen op de hoogte. Ik wilde oh zo graag een blog schrijven en het geheel op facebook zetten, maar dat is niet heel netjes als nog niet iedereen die je het persoonlijk wilt laten weten op de hoogte is. De voorpret van "hoe vertellen we het de toekomstige grootouders, ooms, tantes, etc" was al ontzettend leuk, laat staan die momenten zelf en de reacties en dan wil je natuurlijk niet dat die mensen het op facebook moeten lezen. Dat zou zonde zijn. 

Inmiddels ben ik 13 weken en 3 dagen op weg. Voor wat betreft de welbekende zwangerschapskwaaltjes mag ik zeker niet klagen. Ik ben wel moe en heb zo af en toe last van een vlaag van misselijkheid. Ik krijg een dikke kont en kan al weken mijn eigen broeken niet meer aan (goed op te lossen voor een leuk prijsje op https://www.sonneschijn.nl/). Alles voor het goede doel van een gezond (hopen we) kindje eind april volgend jaar. En misschien is hetgeen waar ik het meeste last van heb wel mijn hormonen. Ook dat schijnt er helemaal bij te horen, maar is voor mij wel een beetje een vreemde gewaarwording. Het tv programma "Extreme Home Make Over" kon ik altijd prima kijken en ook "All you need is Love" was nooit een probleem, maar nu kan ik er niet meer naar kijken zonder dat de tranen over mijn wangen lopen. Alles wordt opgeblazen en zoveel groter dan het is. Heel apart om dan op het moment zelf intens verdrietig te zijn en achteraf gewoon te kunnen bedenken dat dat wel wat overdreven was...

We hebben 2 echo's gehad. De eerste met een week of 8, waarop het leek alsof er zo'n doppinda in mijn buik zat en een tweede met 12 weken, waarop je echt al een mini-mensje kon zien. Handjes, voetjes, hoofdje, je kon het al zien. Zelfs vingertjes waren al te tellen en op een van de fotootjes lijkt die kleine wurm zelfs op z'n duim te zuigen. Na die 2e echo was dan ook het moment eindelijk daar: tijd voor een vermelding op facebook! Nu had ik bij mijn stagebegeleidster van jaren terug een leuk idee gezien met schoenen, welke ik enigszins heb aangepast naar jassen, zoals op de foto te zien is. Ook de reacties op facebook waren leuk!

En nu? Nou, nu horen we aankomende woensdag meer over het bloedonderzoek dat uitgevoerd is en verder heb ik eigenlijk geen idee. We laten het over ons heen komen, terwijl we adviezen van verschillende mensen ten harte nemen of juist naast ons neer leggen. Iedere zwangerschap is tenslotte anders en wij moeten het toch op onze manier doen, maar alle tips en adviezen zijn goed bedoeld en er zit maarzo regelmatig iets tussen dat helpt. Iedereen is ook hartstikke lief qua informeren hoe het gaat en rekening met me houden.

Tot nu toe zeg ik: topzwangerschap! Als de energie dan weer een beetje terug wil komen en er komen geen andere kwaaltjes bij, dan teken ik er voor! Kan niet wachten tot we de babykamer mogen inrichten en tot we weten welk geslacht dat kleine hummeltje in mijn buik heeft.