Een klein sterretje zal stralen
Zondag 28 juli schreef ik onderstaande Blog. Ik vond echter dat ik deze niet maar zo kon plaatsen en heb daarom toestemming gevraagd aan de beschreven collega. Bovenal is het natuurlijk haar verdriet, of eigenlijk hun verhaal en omschrijf ik alleen wat ik er bij voelde en dacht toen ik het hoorde. Voor mij komt het slechts dichtbij, voor hen is het de werkelijkheid van alledag.
Date: Sun, 28 Jul 2013 09:26:43
Ik stelde mezelf de vraag: "Waar zal ik eens over schrijven?" en toen schoot een bericht te binnen dat me op een, voor mij "normale", vrijdagavond bereikte. We hadden beiden gewerkt die dag en het was een drukke week geweest. Micha zat in bad en ik was in bed nog wat TV aan het kijken voordat ik de ogen eens lekker op tijd dicht zou doen. Mijn telefoon maakte het geluid van de bel tijdens een bokswedstrijd (dat is mijn geluid bij een What's App bericht) en ik bedacht me: ,,Oh ja, die moet ik ook nog even op stil zetten". Ik had me niet kunnen indenken hoe de avond zich verder zou voortzetten.
Op 12 april 2013 om 21:12 ontving ik onderstaande What's App van een collega:
Lieve vrienden, vanavond is onze prachtige ***** van ons heengegaan. We zullen voor altijd bij elkaar zijn en het biedt ons troost dat als we vanavond omhoog kijken dat onze prachtige ster daar zal stralen..
Een enkele traan rolde over mijn wangen en als in een flits schoot die afgelopen week door mijn hoofd. De vriend van deze collega die op maandag met het werk belde dat onze collega was bevallen. Dat hun, zo lang verwachte, dochtertje het syndroom van down bleek te hebben en dat het zuurstof in het bloed niet goed werd opgenomen. Dat de kleine meid aan allerlei toeters en bellen lag en dat men het verder ook allemaal nog niet wist. Onzekerheid, angst... Het nieuwe bericht een paar dagen later in de week dat deze kleine meid naar een ander, specialistischer, ziekenhuis was gebracht en aan allerlei onderzoeken werd onderworpen. En dan nu dit bericht...
Wat zou dit heftig zijn voor het gezinnetje dat de gehele zwangerschap naar de komst van hun 2e kindje, een zusje voor hun eerste kindje, had toegeleefd. Het gezinnetje dat er vanuit zou kunnen en moeten gaan dat alles goed zou zijn en dan gebeurt je dit... Voor het kleine meisje dat zo hard gevochten heeft kwam er al zo snel een einde aan de strijd. Dat was waarschijnlijk beter voor haar, want hoe zou het leven er voor haar hebben uit gezien als ze er door was gekomen? Hoe zou haar kwaliteit van leven dan geweest zijn? Maar hoe ga je als gezin met zo'n klap om? De troostende gedachte dat het voor de kleine meid beter was, zal waarschijnlijk pas later daadwerkelijk ook maar enigszins troostend kunnen zijn.
Ik liet het allemaal even bezinken, heel even, en vertelde Micha welk bericht ik had gekregen. Ook hij was duidelijk onder de indruk van dit nieuws. Vervolgens stuurde ik een berichtje naar de andere twee teamleiders en mijn direct leidinggevende, of zij het bericht ook hadden gehad. Er werd wat over en weer ge-appt en gebeld en er werd gezorgd dat de hele afdeling op de hoogte werd gebracht. Alle reacties waren een beetje van gelijke orde: ongeloof, onmacht, medeleven...
Voordat ik uiteindelijk ging proberen te slapen wilde ik op een of andere manier laten weten aan dit gezinnetje dat ik met ze mee leefde en mijn gedachten bij ze waren, dus zette ik een berichtje op Facebook. Wie de situatie kende wist waar het over ging en anderen moesten er maar naar raden of vragen... Met onderstaande woorden sloot ik de dag af.
Sometimes life just doesn't seem to be fair... Trying to get some sleep while thinking of a Star too little to be up in 'Heaven' and her parents' grief over their little girl... Please shine little Star and make the world a little better...
De maandag erop was een roerige dag op het werk. Begrijpelijk. Er vloeiden tranen in overvloed en er werd gesproken over hoe iedereen zich voelde toen men het bericht ontving. Op momenten als deze zie je dat we een hechte afdeling zijn en dat iedereen met elkaar mee leeft als er iets is.
Voor de crematie van dit dappere meisje hebben we als collega's een bloemstuk laten bezorgen. Een mooi bloemstuk voor een ongetwijfeld mooi meisje, dat we nog niet hadden gezien. Uit blijk van medeleven en steun. Er werden ook diverse kaartjes verstuurd en wat later werden er afspraken gemaakt om bij onze collega thuis op bezoek te gaan, zodat het contact werd aangehouden, de drempel verlaagd, foto's getoond en het verhaal verteld. Het bleek inderdaad een mooi meisje...
Inmiddels zijn we een paar maandjes verder en is de collega in kwestie weer aan het werk. 5 andere collega's zijn bevallen en de babyboom van 6 zit in de afrondende fase. De helft is terug van verlof en de andere helft zal ook weer komen werken voor we het door hebben. De tijd vliegt en dit kleine meisje fladdert. Ze fladdert zo af en toe eens binnen in mijn gedachten en dat terwijl ik haar helemaal niet heb gekend of gezien en doet me bijvoorbeeld af en toe beseffen hoe mooi het is om een gezond kindje te zien spelen in de speeltuin bij ons aan de overkant... Ze tovert met deze gedachte een glimlach op mijn gezicht en makes the world a better place. Hoe bijzonder is dat?