Bloed, zweet en tranen gevolgd door in spanning afwachten
Afgelopen jaar begon ik voor mijn werk (voor wie dit niet weet, ik ben teamleidster op de afdeling telesales van Holland Pharma, look it up I'd say) aan de opleiding "Beginnen met Managen" via het ISBW. Mijn twee directe collega's hadden deze opleiding inmiddels met succes afgerond en ik stapte vol goede moed hetzelfde klaslokaaltje in.
2 onderdelen, te weten Organisatiekunde en Communicatie, waarvoor een businesscase volgens een vast stramien moest worden geschreven. Heel enthousiast begon ik aan de eerste case en nog voor de eerste les zich aandiende had ik het eerste onderwerp al deels uitgewerkt. De voorsprong op de tijd bleek later een groot geluk te zijn, toen we ons aan het begin van 2013 maar liefst 2x binnen 6 weken in ons nette kloffie heisten en een familielid naar hun laatste rustplaats brachten. Het was een droevige tijd en mijn hoofd stond niet naar het schrijven over de organisatie, gekoppeld aan verschillende theorien, maar gelukkig was ik dus al een eindje op weg en kon ik de tijd nemen die nodig was voor familie en eigen verdriet. Terwijl ik dit schrijf denk ik terug aan mijn oma en "ome Henk" en hun afscheid en kan ik hierover eigenlijk alleen nog zeggen: rust zacht... dat het maar mooi mag zijn waar jullie je nu weer bij opa hebben gevoegd en ons vast nog in de gaten houden...
Anyways, terug naar de eerste businesscase, die uiteindelijk weer hervat werd. Veel theorie koppelen aan het gekozen onderwerp en eens in de twee weken alles bespreken met de docent en 4 medestudenten. Ontzettend leerzaam en eigenlijk ging ik altijd met een glimlach op weg naar Doetinchem voor de lessen. Als de docent zelfs het stuk financieel management interessant weet te vertellen, dan is dat ook niet zo vreemd natuurlijk. Na deze periode van lessen sloot ik dit onderdeel ruim een week te vroeg af met een 7 en moest er langzaam nagedacht gaan worden over een onderwerp voor businesscase 2.
Gelukkig was er ook dit keer al voor de eerste les duidelijk welk onderwerp ik zou gaan uitwerken. Het zou te maken gaan hebben met BHV. Deze cursus had ik samen met een aantal andere collega's gevolgd, evenals de herhaling. Ik heb zelfs zo'n mooi pasje in mijn portemonnee. Ook hier weer de nodige lessen, die wederom zeer interessant waren. Inmiddels zat ik overigens nog maar met 1 medestudent in dit lokaal en dat maakte het nog een stukje bijzonderderder :) Alle aandacht en tijd voor de persoonlijke ervaringen op de werkvloer en de ideeen van de docent hierbij. Het ontbrak alleen wel wat aan motivatie voor het schrijven van deze case. Ik bleef wat hangen op verschillende punten en vond het koppelen van de theorie lastiger dan bij de vorige module.
Eindelijk was het dan toch zo ver. Bloed, zweet en tranen koste het, maar vanmorgen kon ik het dan toch inleveren en nog voor de deadline van aanstaande woensdag ook! Wat was ik blij! Maar wat is het dan toch ook wel weer spannend. Je hebt er al dat bloed, zweet en die tranen in zitten en dan moet je het uit handen gaan geven aan iemand die gaat beoordelen of je het wel goed hebt gedaan. Aan de ene kant heb ik hier het volste vertrouwen in dat het een voldoende zal zijn, aan de andere kant wil ik dan ook wel graag deze keer iets hoger scoren dan die 7 van de vorige case. Zou dat perfectionistische dan nooit helemaal weg gaan?
We wachten in spanning af of tot er een cijfer zichtbaar is op de site en tot ik te zien krijg of ik een papiertje aan mijn CV kan toevoegen. "Wordt vervolgd" zeggen ze dan, dus dat zal ik nu ook maar doen :)