32 weken
Jeetje... time flies! Dat hoor je mensen vaak zeggen, maar zo voelt het op dit moment ook echt! Voor mijn gevoel vertelde ik nog helemaal niet zo lang geleden op het werk dat ik zwanger was en nu is volgende week al mijn laatste werkweek voor mijn verlof! Niet te geloven!
Gaandeweg de zwangerschap kreeg ik meer last van verschillende kwaaltjes. In eerste instantie was het voornamelijk vermoeidheid en een wat misselijk gevoel als ik niet op tijd at. Ook bandenpijnen waren aan de orde van de dag. Later kreeg ik flink last van mijn bekken en ook de hormonen gierden duidelijk door mijn lijf als ik de meest overdreven huilbuien om vrijwel niets moest geloven. Inmiddels ondervind ik ook hinder van zuurbrand (dat had ik ook nog nooit meegemaakt) en gaat de buik langzaamaan bij sommige handelingen best in de weg zitten. Ook de opmerking: "Gerdi, je waggelt" is er nu eentje die meer mensen in mijn omgeving maken.
En toch, als ik het allemaal zo bekijk dan is de bekkenpijn nog het meest vervelend en is de rest allemaal te verwaarlozen. Ik word tenslotte goed opgevangen door man en omgeving als ik onredelijk ben (en volgens mij valt dat nog wel mee, qua hoeveelheid en hoe onredelijk ik dan ben, toch skatje??) of als mijn hormonen in emotionele zin de overhand krijgen. Afgelopen vrijdag was dit nog het geval, waarop mijn collega en goede vriendin aangaf dat ik dan misschien maar beter de rest van de dag thuis kon blijven. Ja dat was ook wel zo, want anders had ik waarschijnlijk de rest van de dag aan mijn bureau zitten huilen.
Wat de vermoeidheid betreft is de enige remedie dat ik op tijd in bed lig 's avonds en dan valt ook dat reuze mee. Het wakkere moment om 3 uur 's nachts blijft wel aanhouden en steeds vaker hoor ik van anderen dat de kans groot is dat dit dan ook het tijdstip zal zijn dat de kleine meid zich zal laten horen vanwege de behoefte aan wat te eten. We gaan het zien.
De bekkenklachten nemen wel af als ik me rustig houd, ga liggen tussendoor, de oefeningetjes van de fysio netjes blijf uitvoeren en gewoon mezelf over het algemeen in acht neem. Ook het zwemmen geeft verlichting en het scheelt dat ik me er bij neer gelegd heb dat ik nu eenmaal niet meer alles kan wat ik graag zou willen. Sommige dingen moet ik dus gewoon even niet meer willen. En dan heb ik het over teveel traplopen, dingen tillen, verre wandelingen maken, de hele dag bezig zijn en zo voort en zo verder. Dat kan nu eenmaal gewoon niet meer zonder dat ik het moet bezuren, dus... Rekening houden met mijn lichaam en het feit dat ik nu eenmaal een klein mensje in me draag werkt het beste. Nog 8 weken te gaan tot de uitgerekende datum. Nog maximaal 10 weken tot de geboorte van de kleine meid. Dat is wel vol te houden zou ik zo denken.
Afgelopen zondag was de babyshower, georganiseerd door Marloes en Simone. Ik wist al dat het zondag zou zijn, omdat Simone me had uitgenodigd voor een high tea, gewonnen op vakantieveilingen.nl. Als ik niet had geweten dat zij een van de dames was die deze babyshower zou organiseren, dan was er waarschijnlijk geen lampje gaan branden, maar nu dacht ik gelijk de link al wel gelegd te hebben. Met wat nieuwe ontwikkelingen en versprekingen de weken erna van verschillende dames werd ik er steeds zekerder van en bleek ik uiteindelijk ook wel goed te zitten. Hoe, wat en waar verder was natuurlijk nog wel een verrassing. Het zou kunnen zijn dat we daadwerkelijk ergens heen gingen, maar ergens had ik ook het idee dat we nog wel eens gewoon weer bij ons thuis uit zouden komen. Simone haalde me op en na een ijsje bij de plaatselijke ijsboerderij en sightseeing achterhoek kwamen we inderdaad weer thuis uit. Simone zette nog wel de TomTom aan voor de vorm, maar die ging al snel uit toen ze de vraag had gesteld waar ik dacht dat we heen gingen en ik deze beantwoordde met dat ik dat niet wist, dat het kon zijn dat we ergens naartoe gingen maar dat het ook maarzo kon zijn dat we met een omweg weer in Borculo zouden belanden. Bij thuiskomst bleek dat de dames allemaal wat lekkers hadden gemaakt en cadeautjes mee hadden genomen. Ayanna (dochter van een vriendin) gaf me alle cadeautjes aan en hielp met uitpakken. De dames mochten allemaal een boodschap op een luier schrijven en die luiers hangen nu in de woonkamer - gezellig! Vervolgens was het buffet geopend en was er alle tijd voor een gezellig praatje. Wat een verwennerij voor een meisje dat nog niet eens geboren is en wat een lieve berichtjes op de luiers! Ik voelde me geliefd en het was helder dat de kleine meid straks in een warm nest terecht komt. Een vangnet van verschillende dames voor moeder en dochter. Zijn dit nou weer de hormonen die spreken? Nee, ik denk dat ik dit gewoon echt zo voel! Top!
De kraamverzorgster is al geweest voor een zogeheten intake-gesprek en dat was ook wel prettig. Dat scheelde nogal wat strijkwerk. Er was mij verteld en ik had ergens gelezen dat je nieuwe spulletjes voor de kleine meid moest strijken de eerste keer, dus ik had de hydrofielluiers, kleertjes, lakentjes, etc allemaal over de stoel liggen tot ik voldoende tijd en zin had verzameld om de strijkbout over die ellende te halen. Gelukkig zei deze kraamhulp dat wassen voldoende was en dat ik vooral nu niet moest gaan strijken wat ik normaal niet aan dit huishoudelijke drama zou gaan onderwerpen. Nou, helemaal geweldig! Ik kon dus het meeste gewoon opvouwen en terug leggen in de kast. Wat fijn! Dit bezoek nam ook wat vragen weg en ik hield er een goed gevoel aan over. Prima. Wel moet ik waarschijnlijk de eerste 4 dagen na de bevalling boven blijven. Dit vanwege de bekkenklachten die ik nu ervaar en omdat we hebben aangegeven dat ik over het algemeen eerder afgeremd moet worden dan dat men me stimuleren moet om dingen zelf te doen. Traplopen is funest en aangezien we een toilet boven hebben, voor mij dus ook geen noodzaak die eerste dagen. Kortom: boven blijven en veel liggen. We gaan zien hoe me dat gaat bevallen. ;-)
De "pufcursus" zit er al bijna op. Nog maar 2 keer als ik me niet vergis. Het is een leuke groep dames bij elkaar. De intensiteit van de oefeningen nemen wat af, de ontspanningsoefeningen daarentegen worden wat meer uitgediept. De partneravond was een geslaagde avond. Lekker luchtig en wat fijne technieken die ik misschien straks helemaal niet toegepast wil hebben, maar nu wel prettig vond. Het wachten is op de eerste die gaat bevallen.
Het geboortekaartje is zover klaar. Dat ging ook verbazingwekkend makkelijk en waren we het snel over eens. De proefdruk is besteld en 90% van de enveloppen zijn al geschreven. Het kamertje moet nog voorzien worden van muurschilderingen, maar verder kan de kleine dame er ook zo in. De babyfoon is besteld en het uitzetlijstje krimpt sneller dan verwacht. Wel nemen de twijfel- en onzekere momenten toe. "Kunnen we dit wel?" "Hoe zal de bevalling gaan verlopen?" "Wanneer zal het allemaal beginnen?" "Zal ze gezond zijn?" En zo kan ik nog wel even doorgaan met opsommen van vragen die schijnbaar bij alle aanstaande ouders door hun hoofd spoken zo af en toe. Gelukkig staan we er 99% van de tijd heel nuchter in en weten we zeker dat het goed gaat komen allemaal. De verloskundige zal morgen gewoon weer mijn bloeddruk goedkeuren, misschien wat schrikken van mijn gewicht en dus nog maar eens suiker prikken, het hartje goed horen kloppen en afscheid nemen voor de komende twee weken wanneer ik heb aangegeven verder geen vragen te hebben en dat het eigenlijk gewoon goed gaat.
Zoals gezegd: nog 4 werkdagen te gaan en dan begint mijn verlof. Onwerkelijk, maar heerlijk om naar uit te kijken. 32 weken op weg in deze zwangerschap vandaag, maar wat lijkt het toch nog steeds op de dag van gisteren dat ik dat testje uitvoerde dat aangaf dat ik zwanger was...