25 weken zwanger
"Time flies when you're having fun" zeggen ze nog wel eens... Dat eerste deel dat klopt zeker, maar zwanger zijn is echt niet alleen maar "having fun". Het is zo dat ik me nog prima voor de geest kan halen hoe ik er achter kwam dat ik zwanger was en hoe de rest van die dag verliep. Inmiddels zijn we dus al 25 weken van die zwangerschap opweg en lijkt het allemaal inderdaad voorbij gevlogen tot nu toe, maar alleen maar fun was het tot nu toe zeker niet. Het is ook geen lijdensweg hoor, maar de bekkenklachten hadden wat mij betreft best achterwege gelaten mogen worden.
Sinds een paar weken is het zo dat de pijn die ik voel erger en erger wordt en af en toe zelfs zo heftig is dat ik wel kan janken. Het hoort er nu eenmaal bij, dat is wel zo, maar leuk is toch echt heel anders. Ik vergelijk het wel met de pijn die ik voelde toen mijn keelamandelen verwijderd werden. Het was alsof er messen in mijn keel sneden iedere keer dat ik moest slikken. Nu voelt het ook zo, maar dan op het schaambeen.... dussss... Om maar even een helder beeld te scheppen voor een ieder die nog nooit zwanger is geweest en het rare idee in haar hoofd heeft dat het allemaal rozegeur en maneschijn is. Helaas! Let me burst your bubble right here and now. Het zorgt er zelfs voor, die bekkenklachten, dat ik helaas mijn 32 uur werken niet meer vol kan maken. Hier zullen dus wat aanpassingen in plaats gaan vinden en ik mag mijn gezicht bij de bedrijfsarts laten zien dinsdag. Balen dat ik het niet meer vol kan houden en moeilijk toe te geven als je met de instelling loopt dat je zwanger bent en niet ziek, maar ja..
Wat dan wel weer heel leuk is, is dat we de babykamer zo goed als klaar hebben. De meubeltjes waren al even in ons bezit maar stonden opgeslagen bij mijn schoonmoeder in de garage. Heerlijk om de spulletjes er zo in te zien staan en om het lekker roze aan te kleden allemaal. Roze gordijnen, roze en paarse tinten op het bedje en het aankleedkussen... Paarse Boeddha in de vensterbank die wordt vergezeld door een roze nijntje :) Mochten er nog mensen twijfelen aan het geslacht van onze aankomende spruit, dan is die twijfel er bij het zien van het kamertje wel af!
Ook erg leuk is dat de "pufcursus" afgelopen maandag begonnen is. Je hebt geen idee wat je er van verwachten moet als je zwanger bent van de eerste, maar je geeft je dan toch maar op, omdat je er vast wel iets aan zal hebben. Het is tenslotte niet voor niets dat het wordt aangeraden en eigenlijk iedereen zich laat zien op dit soort (of een ander soort) avonden. Ik heb gekozen voor Zwanger In Beweging op een plaatselijke basisschool. Eens in de week, 10 weken lang, krijg ik hier met 6 (of 7 als de afwezige van afgelopen maandag uiteindelijk toch nog mee zal doen) andere dames informatie, bewegingsoefeningen enz. En een van de avonden mag Micha mee om wat technieken aan te leren om mij op mijn gemak te stellen en er doorheen te slepen voor wanneer de bevalling zich aan gaat dienen. De eerste avond was een prima avond. Wat leuke oefeningetjes en een leuk groepje dames bij elkaar, waaronder een klasgenootje van de vroegere basisschool. It's a small world after all, zouden ze bij Disney zeggen.
Verder laat de kleine meid steeds meer en duidelijker van zich horen, of eigenlijk voelen. Regelmatig en het liefst op de meest onmogelijke tijdstippen en momenten schopt of stompt ze vanaf de binnenkant tegen mijn buik. Micha had steeds de pech dat ze weer stil ging liggen op het moment dat hij zijn hand op mijn buik legde, maar goed... uiteindelijk kon ook hij op de verjaardag van een goede vriendin eindelijk zijn kleine meid voelen.
De nachten zijn nog steeds te kort, slapen doe ik weinig, draaien des te meer. Onzekerheid wanneer ik weer eens iets nieuws voel is ook altijd een terugkerend iets, maar tot op heden lukt het gelukkig met behulp van vriendinnen die zelf al kinderen hebben, om die onzekerheden te weerleggen naar iets dat heel normaal en onschuldig is. Wisselend humeur en overgevoeligheid op allerlei vlakken, ja ook dat hoort er helemaal bij. Zo stond ik afgelopen weekend bijvoorbeeld in onze walk-in-closet en paste ik bijna nergens meer in. Het heeft me nooit kunnen schelen wat ik woog of aan kwam, maar nu leek het me ineens wel te irriteren. Lang leve de hormonen. Het is wat het is en we laten het maar komen zoals het komt. Het zal allemaal nog wel erger worden ook.
Oh, en dan is er nog iets dat ik helemaal ontdekt heb en dat is MARKTPLAATS!!! Aangezien we in Borculo geen Zeeman of Wibra hebben met goedkope newborn babykleren en ze die kleren maar zo kort aan hebben, ben ik maar eens op marktplaats gaan snuffelen. Daar wordt dus echt heel veel leuk spul voor weinig aangeboden! Ik denk dat de kleine meid nu al meer kleren heeft dan haar ouders! En wat is het allemaal leuk spul die kleine jurkjes, rompertjes, sokjes enz.! Echt een aanrader: zakken vol met kleertjes die er nog prima uit zien omdat ze weinig gedragen en gewassen zijn voor kleine bedragen. Helemaal geweldig!
Op naar de pretecho in het eerste weekend van februari en de 9-maanden-beurs met de beide aanstaande oma's als volgende leuke dingen om naar uit te kijken tijdens de zwangerschap, om de bekkenklachten wat te verzachten ;-)